Terapia dzieci i młodzieży rozpoczyna się zwykle od konsultacji z rodzicem lub z rodzicami dziecka. Pierwsze spotkanie odbywa się zazwyczaj bez udziału dziecka/nastolatka. Następnym krokiem jest spotkanie z dzieckiem/nastolatkiem (w zależności od wieku – w towarzystwie lub bez rodziców). Celem konsultacji jest zobaczenie trudności lub problemu zarówno z perspektywy rodzica, jak i z perspektywy dziecka.
Podczas pierwszych spotkań wspólnie ustalamy w czym, i ewentualnie jak można pomóc. Czasami wystarczające są pojedyncze konsultacje wychowawcze z rodzicami, czasami zalecane są inne formy pomocy, takie jak: psychoterapia indywidualna, psychoterapia grupowa, terapia rodzinna lub warsztaty dla rodziców.
Spotkania w ramach psychoterapii dzieci i młodzieży odbywają się regularnie raz w tygodniu o stałej porze i trwają 50min.
N pierwsze spotkanie warto zabrać ze sobą dokumentację dziecka (jeżeli rodzic takową posiada), np. opinię ze szkoły lub przedszkola, opinię z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, wyniki badań i/lub konsultacji lekarskich.
Najczęściej konsultowane problemy
- nasilony stres związany z przedszkolem, ze szkołą,
- trudności adaptacyjne
- ADHD
- trudności okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość
- nieśmiałość
- lęk separacyjny,
- fobie specyficzne
- depresja
- obsesyjne myśli i kompulsje
- zaparcia na tle psychologicznym
- zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, napadowe objadanie się)
- moczenie nocne
- objawy psychosomatyczne (np. bóle bez przyczyn medycznych)
- tiki
- trudności z zasypianiem, wybudzaniem, koszmary nocne
- trudności emocjonalne związanie z rozstaniem rodziców
- trudności w relacjach z rówieśnikami bądź dorosłymi
- problemy w radzeniu sobie ze złością i z innymi emocjami
- zachowania autoagresywne (np. bicie się po głowie, gryzienie dłoni)
- mutyzm selektywny
- nasilona masturbacja dziecięca
- doświadczenie trudnej/traumatycznej sytuacji: alkoholizm w rodzinie, konflikt w rodzinie, choroba psychiczna rodzica, śmierć bliskiej osoby, przemoc w rodzinie, przemoc rówieśnicza
- nieumiejętność wyrażania swoich potrzeb, trudności w komunikacji
- presja i przeciążenie związane z perfekcjonizmem
- trudności emocjonalne i społeczno-komunikacyjne związane z Zespołem Aspergera
- nasilony bunt i negatywizm, zachowania opozycyjno-buntownicze
- trudności wychowawcze rodziców
- trudności w nawiązaniu porozumienia rodzice-dziecko, zaburzenia więzi
- samookaleczenia i/lub próby samobójcze
Terapia dzieci i młodzieży prowadzona jest w podejściu poznawczo-behawioralnym (CBT). W zależności od wieku i potrzeb pacjenta do pracy włączane są elementy między innymi: Terapii Akceptacji i Zaangażowania (ACT) oraz Terapii Dialektyczno-Behawioralnej (DBT).